เหมือนชะตามันกำหนดมาให้เราต้องจาก
เหมือนว่าการจากลามันกลายเป็นเรื่องธรรมดา
แม้ว่าคนหนึ่งคนจะมีความหมายเพียงใด
ก็ต้องเดินต่อไปและเก็บเธอไว้ในใจ
ตัดเสียงทุกอย่างที่มันรบกวน
นั่งหน้ากระจกและก็ทบทวน
ถามกับตัวเองว่าทำไมยังต้องเจ็บ
หรือความรักมันไม่เหมาะกับตัวผม
เจ็บมากี่หนก็ไม่เข็ด
ผ่านมากี่คนก็ต้องเลิกไม่สมหวังมันสักที
ผ่านมากี่ปีก็ต้องลา
สุขได้ไม่ได้นานและความเคร้ามันก็มา
และน้ำตาฉันเริ่มไหลออกจากเบ้าซ้าย
มองตัวเองในกระจกถามมึงเคร้าไหม
มองไปรอบข้างภาพเก่าๆ มันยังวนเต็มไปรอบห้อง
บวกกับความมืดที่เต็มไปรอบด้าน
หน้าเธอมันลอยเต็มไปรอบบ้าน
เหมือนทุกสิ่งมันได้ดับและก็หายไป
เหมือนหัวใจฉันถูกเผาและก็ลอกคาบ
เหลือเพียงซากดับสลายจนไม่หายใจ
มันคงเป็นกอดสุดท้าย ที่ฉันได้กอดเธอไว้
ไม่มีใครปลอบกันเเล้ว คิดถึงตลอดรู้ไหม
ในคืนที่พระจันทร์ลอยบนฟ้า
เธอคงไม่ย้อนคืน แต่ฉันยังคอยหา
ในบางเวลา ฉันพยายามที่จะไม่ Worry
เเต่ในบางทีภาพเธอยังวน อยู่ใน Memory
เเละไอคนฉันนั้นไม่ดี ไม่ควรจะมีใคร
อยากโลกใบนี้โคจรให้เรามาเจอกันอีก
แต่มันไม่ได้แล้ว เธอไปไม่มาแล้ว
เธอไปไม่ลากัน และเธอให้ฉัน
เคยได้หมดทุกอย่างแต่ไม่ได้ลา
ยังไม่ได้นอนดูที่ใต้ตา
เธอคงไม่ไหวคงไม่อยากที่จะฝืน
เลยแลกกับความคิดถึงที่เธอให้มา
ก่อนโลกาจะวินาศครั้งนึงโดนเธอพิฆาต
มันยังมีล่องลอยดาบที่มันได้คา
หรือว่าเรื่องราวทั้งหมดโชคชะตามันกำหนด
เป็นคำสาปเทวดาที่เขาให้มา
ภาวนาที่สุสานสุขสันต์วันเกิด
อยากบอกเธอว่าเรามาดีกันเถอะ
พูดไปตอนนี้เธอก็คงไม่ได้ยิน
มันไม่มีเธออีกแล้วตอนที่ฟ้ากำลังเปิด
ในวันนี้เธอไม่รู้ไม่เป็นไร
คำที่เธอได้พูดไว้มันจะปกปัก
อธิบายยังไม่ถูกและก็พูดได้ไม่หมด
และมันมากเกินคำว่าอกหัก
กอดครั้งสุดท้าย ก่อนเราจะแยกย้ายไป
มันคงไม่มีความหมายใดใด เมื่อไม่มีเธอข้างๆ กาย
เหมือนชะตามันกำหนดมาให้เราต้องจาก
เหมือนว่าการจากลามันกลายเป็นเรื่องธรรมดา
แม้ว่าคนหนึ่งคนจะมีความหมายเพียงใด
ก็ต้องเดินต่อไปและเก็บเธอไว้ในใจ